Kutsal Kitapın Genesis (Yaratılış) bölümünde

"Kutsal Kitap"ın "Genesis" (Yaratılış) bölümünde, Hz. Nuh'un bir bağ diktiği, şarap içtiği ve sarhoş olduğu yazılıdır. Söylenceye göre Nuh Peygamber, Büyük Tufan dindikten sonra Ağrı Dağı eteklerinde yaşamaya başlar. Bir gün, keçisinin her zamankinden daha neşeli olduğunu fark eder ve bunun nedenini araştırır. Onu izler ve keçisinin hareketli ve neşeli olmasının, yediği bir meyveden kaynaklandığını görür. O meyve, dalından düşmüş bir üzümdür. İlk kez gördüğü meyveyi yemeyi dener ve birdenbire bir mutluluk duygusuna kapılır. Üzümü o denli beğenmiştir ki Ağrı Dağı eteklerini bağlarla kaplar. Nuh Peygamber'in mutluluğunu çekemeyen Şeytan, alevli nefesiyle bütün bağları yakar. Nuh Peygamber üzüntüsünden yataklara düşmüştür. Şeytan, insafa gelip, bu meyveyi yeniden canlandırmak için ne yapılması gerektiğini ona söyler. Nuh Peygamber de meyvenin kökünü açar ve seçtiği yedi hayvanın (aslan, kaplan, ayı, köpek, tilki, horoz ve saksağanın) kanıyla üzümü sular. Asma canlanır ve meyve vermeye başlar. Şarap içip sarhoş olanların hallerinin de, bu yedi hayvanın karakteristik özelliklerini taşıdığı söylenir; kimi zaman aslan gibi cesur, kaplan gibi yırtıcı, ayı gibi güçlü, köpek gibi kavgacı, tilki gibi kurnaz, horoz gibi çalımlı ve saksağan gibi geveze olurlarmış…

Nuh'un oğullarından Ham da sarhoş olup babasıyla alay edince, Hz. Nuh ona, "Yüzün kara olsun!" diye beddua etmiş, böylece Ham'ın soyundan gelenler, kara derili olmuşlar…

Güney Kafkasya dâhil Yakındoğu, üzümün anavatanıdır. Oralarda binlerce yıl öncesinden beri şaraplık üzüm yetiştiriliyordu. Türkiye, Suriye, Ürdün ve Lübnan'daki arkeolojik kazılarda üzüm çekirdeklerine rastlanmıştır. Yaklaşık 5000 yıl öncesinden Gürcistan'da ele geçen üzüm çekirdekleri, burada kültüre alınmış üzüm türlerinin varlığını kanıtlamıştır.

Şarabın tarihi 6-8 bin yıl kadar geriye uzanabilmektedir. Asma bitkisinin vatanı Anadolu'dur. İnsanlar ilkin toprağa gömdükleri testilere üzüm suyunu doldurup şarap yapmaya başlamışlardır. Şarapta alkol oranı doğal olarak hacimce % 11-16 arasındadır. Sümerler ve Mısırlıların İÖ 4000'lerde şarap ve bira yaptıkları bilinmektedir. Arkeolojik buluntularda İÖ 2000'de, Anadolu'da Hititler zamanında asma ve şarabın sosyal yaşamda büyük önem taşıdığı ve dinsel törenlerde üzüm ve şarabın tanrılara adak olarak sunulduğu belirlenmiştir. Eski Yunan'da körkütük sarhoş olmayı nitelemek için "İskit gibi içmek" deyiminin kullanılıyor olması, İskitlerin de şarabı bildiğini göstermektedir…

Yunan kolonileri aracılığı ile Batı'ya yayılan şarap, Roma İmparatorluğu'nun da temel içeceklerinden biri olmuştur. Romalılarda şaraba deniz suyu katmanın, şarabı seyreltmek için kullanılan bir yöntem olduğu, ballı ya da reçineli şarabın da çok aranan bir içecek olduğu anlaşılmıştır.

İslam dininde şarabın yasak olmasına karşın aralarında kimi Emevi, Abbasi ve Osmanlı sultan ve halifelerinin de yer aldığı yönetici sınıflar tarafından da tüketildiği, özellikle Osmanlı'da Divan edebiyatında şarabın önemli bir yeri olduğu, Osmanlı aydınlarının Ömer Hayyam'ın şarap konulu şiirlerini ezbere bildikleri bir gerçektir.

·       Kaynak Prof. Dr. Zeki Tez'in "Lezzetin Tarihi" adlı kitabından derlenmiştir…

·       Alıntı Not Defterimden