Köylü kadın kendi eğirdiği yün iplikle doğacak olan bebeğine bir çift çorap örer

Moris Levi

Yıllar yıllar önce bir köy evinde genç bir köylü kadın kendi eğirdiği yün iplikle doğacak olan bebeğine bir çift çorap örer. Çorap örmeyi annesinden öğrenmiştir. Tabi ki annesi de kendi annesinden öğrendiği aynı yöntemi öğretmiştir ona. Çorabı sevgi, özen ve emekle; hayallerini ümitlerini ve sevincini doya doya hissederek tasarlar, anne olmayı daha çorabı örerken anlar ve öğrenir. Bebek doğar ve çorap artık ayağına girmeyecek boya gelene kadar annesi ona çorabı giydirir. Sonra çorap, önce tığ ile onarılır ve bebeğin ileride doğacak kardeşleri için sandığa saklanır. Yeni bir bebek doğmadan önce sandıktan çıkarılır kimlerin o çorabı giymiş olduğu hüzün, gözyaşı, gülümsemeler, karmakarışık hislerle anımsanir. İlginç olan hissettirdiği güvendir.

Yıllar boyunca kardeşler kardeşleri sonra da nesiller nesilleri kovalar. Her bebek doğuşundan önce çorap çifti sandıktan çıkarılır ve onarılır. Muhtemelen çorabı ören ve ilk giyen de nesiller öncesinde kalmıştır. Bazı bebeklerin ayaklarının şekline göre çorabın şeklinde de küçük değişiklikler olmuştur ama ailenin her nesil değişen anneleri onları saklar korur ve kullanırlar. Kimi çorap gerçekten çok çok iyi tasarlanmış ve nesiller boyunca özenle taşınmıştır. Bazı çoraplar da başkalarına çok basit hatta çirkin de görülebilir ama onları kullanan aile için servet niteliğindedirler.