Koço'nun Moda Park Lokantası

Kayıkhanenin üstündeki "Koço'nun Moda Park Lokantası" her günkü gibi "kerahet vakti"ni kaçırmak istemeyen akşamcılarla dolmak üzereydi. Terasın iskele yoluna bakan köşesindeki masaya her zamanki gibi "abiler" kurulmuşlardı. Nedim Abi, Özcan Abi, Ayhan Abi, İsmail Abi ve diğer abiler… Zamanın ünlü Fenerbahçeli futbolcuları Basri Dirimlili ve Can Bartu da aralarındaydı. O masanın "müdavimleri" Koço'ya inmeden önce mutlaka "Meraklı Lostra Salonu"na uğrarlar, İliya Efendi ya da oğullarına ayakkabılarını boyatırlardı. En olmadık ayakkabıyı bile pırıl pırıl parlatan İliya Efendi'nin lostra salonu yalnızca Moda'da değil, tüm İstanbul'da, duvarında orijinal yağlıboya tablo bulunan tek dükkândı o tarihlerde…

Biz, yeniyetme gençler o "abiler"e hem özenir, hem de için için öfkelenirdik. Çünkü onlar Koço'da oldukça, Rum patronların gününe göre değişen hoşgörüsü buna olanak tanısa bile içeri adım atamazdık. Kazara girip gözlerden uzak bir masaya ilişecek olsak, "abiler"in kaşları kalkar, küçümseyen, aşağılayan gözlerle bizi süzmeye başlarlardı. Bu işkenceye daha fazla dayanamaz, kalkıp giderdik…

Böyle adı konmamış, ama hep uyulan, hep uyulması istenen töreleri vardı Moda yaşamının. Moda Park Lokantası da semtin kendine özgü törelerinin canlı tutulduğu yerlerden biriydi…1931 yılında Koço Koronos adında bir Rum tarafından açılmıştı. Bay Koronos daha önce, 1928 yılında Mühürdar'da, Mahmud Muhtar Paşa Köşkü'nün deniz yönündeki kapısının karşısındaki yamaçta bir gazino işletmişti. Fokstrot ve çarliston danslarının İstanbul'u sardığı o yıllarda, elektriksiz Kadıköy'de halkın her akşam elektriğini kendisi üreten bu gazinoya akın ettiği anlatılırdı…

Lokantanın duvarlarında Mozart, Beethoven, Strauss gibi ünlü bestecilerin bronz plakalar üzerine kabartma olarak işlenmiş portreleri asılıydı. Moda Koyu'na bakan lokantanın hiç değişmeyen kuralları vardı. Yeşilköy'deki Bulgar Nuri'nin "fasulye", Yeniköy'deki Meyhaneci Yorgo'nun da "palamut" pilakisi nasıl efsaneleşmiş ise, Koço da "arnavutciğeri" ve "midye çeşitleri" ile ün yapmıştı. Balığı, müşterisinin istediği gibi değil de mevsiminin gerektirdiği gibi pişirirdi. Mevsimin ne gerektirdiğini de bir tek kendisi bilirdi doğal olarak…

(Deniz Kavukçuoğlu, "Alageyik Sokağı Bir Liman mıydı?", Can Yayınları, Nisan 2013, S. 53-54) (Fotoğraflar Sayın Kamil Çağlayan'ın blogundan alınmıştır)

·       Alıntı Not Defterimden