Türkler'in İslamiyet'e ve yerleşik hayata geçmesinden sonra gelişen iktisadi hayat, bozkır kültüründe aynı şekilde değildi. Yüksek ovalar ve yaylalar ile çevrili bozkırların iklim şartları sebebiyle tıpkı diğer bozkır halkları gibi Türkler de geçimlerini çok daha zorlu şartlar altında sağlamak zorunda kalıyordu.
Türk coğrafyasının (özellikle Türkistan'da), tarım alanlarının büyük bir kısmının elverişsiz olması, tarım için kullanılabilecek az miktardaki alanın ise halkın ve ordunun ihtiyaçlarını karşılayamaması sebebiyle ekonominin büyük bölümünü hayvancılık oluşturmaktaydı. Hayvancılıkta ise en önemli pay at ve koyuna, bunun yanında ise deve ve sığır gibi hayvanlara aitti. Özellikle atların ve koyunların sayısı çok fazlaydı. Hatta Türkler'in, yetiştirdikleri atların bazılarını Çin'e satarak geçimlerini sağladıkları da oluyordu. Çin ile yapılan bu at ticaretinin, özellikle savaş zamanlarında hile ile yapıldığı da oluyordu. Örneğin, Çin'e satılan atların bir kısmını hastalıklı ya da sakat olan atlar oluşturuyordu. Türkler'in siyasi olarak üstün olduğu dönemlerde Çin bu duruma ses çıkaramıyor, razı oluyordu. Türkler, Çin'e satılan bu hastalıklı ve sakat atların, savaş zamanlarında kendilerine karşı kullanılacaklarını bildikleri için bu durumdan çekinmiyorlardı. Hunlar ise Çin'e başta at ve koyun olmak üzere; hayvani gıdalar, konserve et, deri ve kürk gibi hayvansal ürünler satıp, karşılığında ise tarımsal ürün ve giyecek alıyorlardı.
