Evvel zamandı yine de her şey güzeldi

ü  Yan yanayken, saate bakmanın ayıp olduğu zamanlardı. Evvel zamandı ama her şey çok güzeldi...

ü  Karşılıklı oturdun mu masaya, bir gözlere, bir de uzaklara bakılırdı. Geçmiş yad edilirken, ellerde telefon olmazdı.

ü  Büyükler eski günleri konuşurken, çocuklarda uyuyakalmak diye bir şey vardı.

ü  Sevmeler sessiz ve sebepsizdi. Her şeyden önce samimiyet gelirdi.

ü  Sevda sırdı. Kimselere söylenmezdi. Sevilenin adına türküler yakılır ama onun ardından kimseye yakınılmazdı...

ü  Eşyalar pahası ile değil, hatırası ile kıymetlenirdi. İnsanlar aldıkları ile değil, verdikleriyle değer ifade ederdi.

ü  Utanmak diye bir şey vardı. Dert çekmenin bile bir adabı olurdu. Gönlün yükü, gözlerden anlaşılırdı.

ü  Gönülden geçen ile dilden dökülenin arası; böylesine uzak, böylesine hoyrat değildi...

ü  Biz bu içimizdeki uçurumları ve kalplerimiz arasındaki mesafeleri, sonradan icat ettik. Henüz yenilmemiştik kendimize...

ü  Mutluluklar, fotoğraf karelerinden ibaret değildi. Mutlu edilmek isteği, hastalıklı bir hal almamıştı.

ü  Eşyalar değil, insanlar ağırlanırdı evlerde. Henüz bu kadar yalnız değildik.

ü  Başkalarınca beğenilmek, her şeyden önemli değildi.

ü  Tüm bunlar ve daha niceleri evvel zamandı ama gerçekten çok çok güzeldi...

Alıntı

(Kısmen ilaveler ve düzeltmeler tarafımdan yapılmıştır )

·       Zeynep Cakmak

·       Yeşil ve Maviyle Yaşam