Bugüne nasıl geldiğimizi unutursak

Türkiye Osmanlı İmparatorluğu gibi yok olmasa bile, 21. yüzyıl statüsünü bağımsız devlet olarak sürdüremeyebilir. Bu düşünceleri cahil bir topluma anlatmak zordur... Doğan Kuban

İlk kez otomobile binen Laz arabanın hızından etkilenerek 'Binmişiz bir alamete, gidiyoruz kıyamete!’' demiş. Bugün dünya, kontrol edilemez bir hızla değişiyor. Buna gelişme ve yenileşme deniyor. İnsanların aydınlanmamış çoğunluğu, okumuşlar da dahil, köye gelen yeni bir aracın peşinden koşan çocuklar gibi, bu yenilikleri izliyorlar.

Yeni insan tipleri var: Elleri telefonla uzamış olanlar. Kullandığımız sözlük değişiyor. Binlerce yıllık heykel ucube oldu. Otomobil araba’ya indirgendi. Pazara da ‘Alışveriş Merkezi ve Süpermarket’ unvanı verildi. Lokanta Restaurant olmuştu. Otel ‘residence’ oldu.

Dildeki değişiklik insanı şaşkına çeviriyor. İngilizce, reklamlarda, dükkân adlarında Türkçeyi sildi, süpürdü. Köylüler ‘bye bye’ diyor. Yeni sömürgecilik ordu ile değil, ortaklıkla yürüyor. Yabancı sermaye üniversite, hastane, banka, şirket, otel, arsa ve gökdelenleri satın alıyor, ya da ortak oluyor.

Uluslararası kapitalizm yeni düyunu umumiye idaresidir. Daha doğrusu yeni sömürgeciliktir. Bu Türkiye’ye özgü değil. Zenginlere çok, fakirlere az hisseli bir dünya. Uluslararası kurumsal ve kültürel örtüşme kuşkusuz bir istikrar sağlıyor. Fakat sağladığı istikrar kapitalistler için. Fakirlerin sayısını azaltmıyor. Bizim gibi ülkelerin durumuna kırılgan deniyor. Her an kırılabilecek bir kuru dala sıralanmış maymunlara benziyoruz. Yaygaranın bini bir para.

Türkiye dünya ekonomisinin müşteri sınıfında. Gökdelen yapıyor, ama uçak, silah, otomobil, televizyon, telefon yapamıyor. Hastane araçları yapamıyor. Biyokimya da geri olduğu için pahalı ilaçlar da ithal. Moda ithal. Lüks eşya ithal.