Borç Tuzağı

[... Borçlanmanın bir adım öncesinde dış yardım Programları olduğu biliniyor. Bu dönemde, ülke sorunlarını çözmede zorlanan azgelişmiş ülke yöneticileri, kolay etkilenecek durumdadır. Çok yönlü “yardım” önerileri onlara çekici gelir ve uzayıp giden ikili ve uluslararası anlaşmalara, içeriğini anlamasa da istekle imza atarlar. İmzadan hemen sonra ekonomik “kalkınma” yöntemi; eğitim, ticaret, mali“reformlar”; tarım politikaları, yargı ve yönetimsel “yeni” yapılanma önerileri: “uzman” raporlarıyla ve bilimsel görünüm altında önlerine konur. Önerilerin uygulanması için kaynak gereklidir ve kaynak borçlanma biçimleriyle, emre hazırdır. İlk borçlanma evresinde dış kredi bulmak dünyanın en kolay işidir. Bu dönemde uluslararası finans örgütleri, en etkili ve en becerikli elemanlarını aylar süren seyahatlere göndererek, devlet kurumlarının kapılarını çalar. Yalnızca devlete değil, politik liderlerin dost ve akrabalarına da “kredi” (!) verilir. 1927 yılında, o zamanki Peru diktatörünün oğlu Juan Lequia’ya, Peru’nun ABD’den 50 milyon dolar borç alması için açıktan 450 bin dolar ödenmişti... Dış borca bağımlı kılınan azgelişmiş ülkeler, yeniden borç istediklerinde; yerine getirilmesi gereken ekonomik ve siyasi dönüşümleri içeren isteklerle karşılaşır. Koşula bağlı kredi dönemi başlar. Artık krediler yalnızca faiz gelirleri için değil, hükümetleri her yönden “teslim” almak için kullanılacaktır. Yeniden borç vermek için, yerine getirilmesi istenen 'dönüşümler' ülkeleri tam anlamıyla bağımlı duruma getirilir. Bağımlılığın doğal sonucu, egemenlik haklarının teker teker yitirilmesidir. Fransız hukukçu Carre de Malberg’in, “Devletler Kuramı” adlı yapıtında söylediği gibi; “Yabancı bir devlete karşı herhangi bir bağımlılığı olan devletin, içeride de egemen olacak gücü kalmaz.” ve ülkeler uydu topluluklar durumuna getirilir... ]

• Kaynak; Metin Aydoğan "Türkiye Üzerine Notlar"
• Alıntı Metin Aydoğan