Alkış (dua) ve Kargış (beddua)…

Tâ Göktürk kitâbelerinde bile geçer, ikisi de Türkçe kelime…

Anadolu'da meselâ Bayburt Erzurum gibi yerlerde hâlâ daha Kargış lafzı telâffuz edilir. Ama Alkış artık mânâsından sapmıştır…

Osmanlı'da Alkış bölüğü vardı, çeşitli törenlerde Halife Sultan için topluca hayır dua eden. Hep bir ağızdan "Pâdişahım çok yaşa" ve "Mağrurlanma Pâdişahım, senden böyük Allah var" gibi dua ve nasihatte bulunurlardı… Alkış diye el çırpmak ise esasen başka dinlerin dua ve ibadet rituellerinden olup eğlence şeklinde de olsa Alkış yani Dua adıyla bize de nüfuz etmiştir…

Cem Karaca, haklı hakikatli bir vasiyetle 'Beni Alkışlarla değil Tekbirlerle defn edin' derken muhtemelen bu meseleyi bilmiyordu. Yani yine alkışlar ile defn edilmiş oldu. Ama Tekbir ve Dua ile yani hakiki alkışlar ile…

·       Kaynak Levent Akıncı

·       Alıntı Hüsrev Bali

·       Etimoloji (Köken Bilimi) Kulübü

·       4 Nisan 2020