Ali Kadir Amca

Bir Çanakkale Şehidinin Armağanı

Mahallemizde bir Ali Kadir Amcamız vardı. Otuz, otuz beş yıl kadar önce vefat etti. Bakkal Ahmet’in dükkânında sık sık buluşur, eskilerden konuşurduk.

“Babam Çanakkale’de kaldığında çok küçükmüşüm. Rahmetliyi hiç hatırlayamıyorum. Ama evde hep ondan bahsedilir, hep o anlatılırdı. Belki o zaman adet değildi evde fotoğrafı da yok.

Ama anamın geceleri sabahlara kadar süren sessiz iç çekişlerini, hıçkırıklarını hep hatırlarım.

Ben kendimi bildim bileli sokaktan veya mektepten eve ne zaman gelirsem, her geldiğimde annem işini gücünü bırakır koşar gelir, önümde diz çöker “Şehidimin armağanı” diyerek eğilip ellerimi öper, evet her zaman büyük bir hürmetle uzun süre alnında tutarak ellerimi öperdi. Ve her seferinde ellerimin üzerinde birkaç damla gözyaşı olurdu. Sonra beni okşar, severdi.

Evde anam adımı pek söylemezdi. Bana her zaman: “Şehidimin oğlu. Şehidimin armağanı...” diye seslenirdi. Ben onun için sanki “o” idim.

Bayramlar, bilirsin, hep sevinçli geçer. Ama bizde değil.

Bizde bayramlar çok sessiz ve hüzünlü geçerdi.

Halam ve amcalarım gelir. Önce anamın elini öperler, sonra eğilirler “Şehidimizin armağanı” diye diye, benim ellerimi öperlerdi. Hep onu anarlar, hep gözyaşı dolu olurdu, bizim bayramlarımız.

Ondan mıdır neden bilmem, ben halâ her bayram hüzün dolu olurum.

Evlendiğim zaman eşimin annesi, kayın validem, öpmem için elini uzattı. Birden şaşırdım. Ne yapacağımı bilemedim. Çünkü o zamana kadar ben evde hiç el öpmemiştim... Hep elim öpülmüştü...

Nasıl oldu bilemiyorum.

Öpemedim.”

Alıntı: Aydın Ayhan